Een soft-close wc-bril die voorzichtig daalt. Een slagboom die open gaat en nog even aarzelend trilt. Een la die je dicht duwt, uit zichzelf langzamer gaat en zachtjes sluit. Een deksel dat valt en versnellende rondjes draait. Een deur die staat te klapperen, blijft niet open, valt niet dicht.

In  korte filmpjes, "schetsen", leg ik dit vast, bewegingen die empathie bij mij oproepen. Daarmee vorm ik een beeldarchief waar ik inspiratie uit put voor mijn werk.

     Bij zo'n beeld abstraheer ik allereerst de vorm van het voorwerp. Een wiebelende deksel wordt bijvoorbeeld een stompe kegel op zijn kant. Ik maak dan een keuze voor de meest ontroerende of klungelige beweging die nog maakbaar is. Met  motortjes, hout en andere materialen wordt vervolgens gezocht naar een constructie die dit beeld en de beweging gaat realiseren. Het resultaat moet zich onvoorspelbaar gedragen. Daardoor krijgt het object iets eigens en zelfstandigs. En het totaalbeeld, de actie en het geluid moeten zo goed mogelijk bij elkaar passen en een geheel gaan vormen.

      Ik wil door het beeld ontroerd raken. Als dat gebeurt, is het geslaagd.